मैत्रीची आजवर आपण अनेक उदाहरणे बघितली पण या मैत्रीचे हे उदाहरण दुर्मिळ या सदरात मोडते.
गोष्ट आहे १९६७-६८ सालातली.प्रख्यात हिंदी गीतकार आणि कवि शकील बदायुनी हे त्यांच्या वयाच्या अवघ्या ५०व्या वर्षी पाचगणीला एका आरोग्य केंद्रात मधुमेह आणि क्षयरोगाने त्रस्त होऊन अतिशय हालाकीच्या परिस्थितीत आपला शेवटचा काळ घालवीत होते.
कुठूनशी हि बातमी त्यांचे जिवलग स्नेही नौशाद ,ज्यांनी त्यांना हिंदी सिनेमांत गीतकार म्हणून प्रथम ब्रेक दिला होता त्यांच्या कानावर गेली. ते त्वरित पांचगणीला पोहोचले. शकील यांची पैशाअभावी झालेली खस्ता हालत त्यांना बघवली नाही.. त्यांनी त्वरित मुंबईला जाऊन त्यांना ३ सिनेमांचे गीतकार म्हणून कॉन्ट्रॅक्ट देववले आणि त्या तीनही सिनेमांच्या गाण्यांच्यासाठी साठी त्यांना प्रत्येकी दसपट मोबदला मिळवून दिला.
आजचे शकील यांचे १९६८च्या आदमी सिनेमातील गाणे हे त्या काळातीलच आहे... ज्यांची आज ३ ऑगस्ट हि पुण्यतिथी आहे.हे गाणे आत्ता पडद्यावर जरी तुम्ही दिलीपकुमार यांच्यावर चित्रित झालेले बघत असाल तरी शकील यांना ते आयुष्यात कुठल्या टप्प्यावर येऊन पोहोचले आहेत याची त्यांना जाणीव असणारे आहे त्यामुळे हे गाणे तुम्ही आज शकील बदायुनी,नौशाद आणि रफी साहेब यांच्या नजरेतून बघितले तर त्यात एक अतिशय वेगळा,गहिरा आणि अतिशय दर्दभरा अर्थ भरलेला दिसून येईल.
हे गाणे करतांना त्याचे संगीतकार नौशाद आणि गायक मोहम्मद रफी यांची मनःस्थिती कशी झाली असेल याची आज आपण कल्पनादेखील करू शकत नाही...
त्यामुळे आज हे गाणे पहाण्या ऐवजी मी म्हणेन कि, ऐका फक्त... 😥😭👇
सौजन्य : या लेखासाठी इंटरनेट आणि यू ट्यूब यांचे सहकार्य घेतले आहे. संबंधितांचे मनापासून आभार
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा