एका संध्याकाळी वीस बावीस
वर्षाचा जॉन त्याच्या नुकत्याच २ महिन्यापूर्वी घेतलेल्या १२ सिलिंडरच्या काळ्या
कुळकुळीत पॉश जग्वार एक्स के ई मधून
शिकागो जवळच्या काहीशा मोकळ्या रोडवरून नेहमीपेक्षा जरा भन्नाट वेगानेच ड्राईव्ह
करत चालला होता .
थोडे पुढे जाताच त्याने
रस्त्याच्या कडेला पार्क केलेल्या गाड्यां मधून एका मुलाला धावपळ करतांना बघितले व
त्याने त्याच्या गाडीचा स्पीड किंचित कमी
केला.त्या मुलाला क्रॉस करत त्याने गाडी थोडी पुढे काढली न काढली तोच त्याला त्याच्या
नव्याकोऱ्या जग्वारवर “धडाम दिशी “ एक विटेचा तुकडा येऊन आदळल्याचा भला मोठ्ठा
आवाज आला.
संतापलेल्या जॉनने
पुढे जात करकचून ब्रेक दाबला व गाडीतून जवळपास उडी मारत बाहेर येऊन ती वीट भिरकावण्याऱ्या
मुलाला पळत जात पकडले आणि त्याला पार्किंग लॉट मधील गाडीपाशी जवळपास ढकलत नेउन , अतिशय
राग-रागाने त्याची कॉलर पकडून त्याला त्याच्या कृत्याचा जाब विचारायला सुरवात
केली...
तू हे काय केले हे तुला समजते आहे कां?
ही चूक तुला खूप महागात पडणार आहे ...
या गाडीची किंमत किती
आहे नि तुझ्या या गाढवपणाची तुला काय किंमत मोजावी लागणार आहे त्याची तुला कल्पना
आहे का ?
तुझे पालक कुठे आहेत
? तू कोणाबरोबर आला आहेस ? वगैरे-वगैरे
साहेब,.....साहेब
......आता , त्या मुलाच्या डोळ्यातून घळा-घळा पाणी टपकत होते आणि त्याही अवस्थेत तो लहान मुलगा त्या तरुणाला सांगायचा प्रयत्न
करत होता कि, “मला माफ करा ...प्लीज.... ,पण मला त्या क्षणी खरच काही सुचलं नाही आणि
म्हणून.... नाईलाज म्हणून मी ती वीट तुमच्या गाडीवर फेकून मारली ... खरंच ...
“जरा प्लीज थांबा” असं बऱ्याच
जणांना मी सांगायचा प्रयत्न करून सुद्धा कोणी थांबायला तयार नव्हते केवळ म्हणून.......
हे तो सांगताना सुद्धा त्याला हुंदका
अनावर होत होता.......तिकडे-पलीकडे आम्ही जात असतांना माझाभाऊ व्हीलचेयर वरून घरंगळून
खाली पडलाय ,तो तोंडावरच पडल्याने त्याला खूप मार लागलाय , पण त्याचे वजन जास्त असल्याने मला त्याला
उचलून पुन्हा व्हीलचेयर मध्ये बसवता येत नाहीये ... म्हणून प्लीज त्याला उचलायला
मला जरा कुण्या मोठ्या माणसाची मदत हवी होती....आणि म्हणून मी.... असे म्हणत त्याने
जॉनला “सर ! तुम्ही मदत करता का ? प्लीज
?...” असे विचारले ...
रागावलेल्या जॉनने
त्या मुलाच्या तोंडून त्याची ही कहाणी ऐकलीन खरी नि नंतर मात्र तो पुढे काही बोलूच
शकला नाही.... एक भला मोठ्ठ आवंढा गिळत त्याने पटकन पुढे होत त्याला त्याचा भाऊ
कुठे आहे ते विचारले व तो त्याला उचलून व्हीलचेयर वर बसवायला लागला.त्या जमिनीवर पडलेल्या
मुलाचे वजन खरोखरच जास्त असल्याने ,जॉनला
सुद्धा त्याला व्हीलचेयर वर बसते करायला बरेच कष्ट पडले.नंतर त्याने खिशातून त्याचा
रुमाल अधून त्याचे रक्त पुसले त्याच्या जखमा पुसून काढल्या आणि त्या छोट्या
मुलाच्या पाठीवर थाप देत “चल ! मी तुम्हांला तुमच्या घरा पर्यंत सोबत येतो असे
म्हणत त्याने त्याची गाडी स्टार्ट केली.
त्या दिवशी ,नंतर
जॉनने त्याच्या गाडीचा डावा दरवाजा नंतरच्या प्रवासात पूर्णवेळ उघडा ठेऊन ती १२ सिलिंडर
ची जग्वार व्हील चेयरच्या स्पीडच्या गतीने
त्या मुलांच्या घरा पर्यंत चालवत नेली.
त्या प्रसंग नंतर ,जॉनने
त्याची ती जग्वार एक्स के ई पुढे काही
वर्षे चालवली पण त्याने तिच्यावरचा पडलेला
पोचा,तो डेंट मात्र शेवट पर्यंत तसाच जपला ... केवळ त्याला ही सदैव जाणीव
रहाण्यासाठी कि, आयुष्याचा वेग इतपतच मर्यादित हवा कि,कुणाला त्यावर वीट फेकून
मारायची वेळ येऊ नये ... कारण ती प्रत्येक वीट प्रत्येकवेळी “इतकी” नरम असेलच असं नाही....आणि त्या पेक्षाही
त्याला हा खूप महत्वाचा धडा शिकायला मिळाला कि, परमेश्वराकडे तुमच्या कडे येणाऱ्या
प्रत्येक वाईट गोष्टी सोबत एक चांगले आणि योग्य उत्तर नेहमी तयार असते... त्या
मुळे “ऑल वेज बी पॉझेटिव्ह “...
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा